Η συλλογή κειμένων Κάτω από εθνοποιητικές σημαίες… κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2014 ειδικά για τις ανάγκες των εκδηλώσεων με θέμα την ουκρανική κρίση, τις αντιφάσεις και τα όρια των αγώνων που επρόκειτο να πραγματοποιηθούν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα με την παρουσία συντρόφων και συντροφισσών από τη ρωσία και την ουκρανία. Παρουσιάζεται σήμερα εδώ σελιδοποιημένη εκ νέου και διορθωμένη συντακτικά και ορθογραφικά, ενώ έχει προστεθεί είναι ένα κείμενο άποψης (+380), γραμμένο από εμάς, το οποίο βρισκόταν το τραπεζάκι με το υλικό των εκδηλώσεων και εκ παραδρομής δεν είχε συμπεριληφθεί στην αρχική έκδοση. Καθαυτό το περιεχόμενο όσων είχαν γραφτεί τότε δεν έχει πειραχτεί καθόλου, και αυτό για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι η σημερινή επαναφορά στο προσκήνιο της συλλογής λαμβάνει χώρα ερήμην των υπόλοιπων συντελεστών της αρχικής έκδοσης. Μια πιθανή επικαιροποίηση των όσων είχαν γραφτεί θα προϋπέθετε μια επικοινωνία και ένα γόνιμο περιβάλλον συζήτησης· τίποτα από τα δύο, όμως, δεν υφίσταται εδώ και αρκετά χρόνια. Ως τελικό προϊόν, επομένως, η συλλογή πρέπει να εμφανίζεται και να είναι «κλειστή». Ωστόσο, και εδώ ερχόμαστε στον δεύτερο λόγο, οι απόψεις και τα σκεπτικά που είχαν κατατεθεί τότε γύρω από το ουκρανικό ζήτημα διατηρούν την αξία και την αιχμή τους αποτελώντας μια χρήσιμη παρακαταθήκη, αν όχι προϋπόθεση, για την κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στη σημερινή πολεμική αναμέτρηση σε ουκρανικό έδαφος: πώς το Μαϊντάν, ένα εθνικό/κοινωνικό κίνημα μεγάλης εμβέλειας, ανέτρεψε τον τότε πρόεδρο αναπαράγοντας και εντείνοντας παράλληλα ένα σύνολο αντιφάσεων και διαιρέσεων εντός της χώρας (όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα ξεπεραστεί η κρίση του 2007 και ενταχθεί η χώρα στα περιφερειακά μπλοκ συσσώρευσης κεφαλαίου) οδηγώντας στον πόλεμο της Κριμαίας λίγο αργότερα και, κατ’ επέκταση, γιατί ο σημερινός πόλεμος μπορεί να εννοηθεί ως το τελικό στάδιο της εθνοποιητικής διαδικασίας που ξεκίνησε με το κίνημα του Μαϊντάν, τουλάχιστον για την ουκρανική πλευρά. Το τελικό συμπέρασμα, σε κάθε περίπτωση, ανήκει στον αναγνώστη που θέλει να αντιπαρατεθεί κριτικά με επίπεδες αντιιμπεριαλιστικές αναλύσεις, οι οποίες το μόνο που κατάφεραν να διακρίνουν τότε ήταν ένα «ναζιστικό πραξικόπημα» ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ.

Σε ένα σημαντικό κομμάτι τους, θα το λέγαμε μεθοδολογικό, τα κείμενα του πρώτου μέρους απηχούν τη συζήτηση στο εσωτερικό του «milieu» εκείνης της περιόδου –μέσω του οποίου, άλλωστε, προέκυψε και η πρωτοβουλιακή συνεργασία που διοργάνωσε τις εκδηλώσεις– αλλά και την προσέγγιση δύο τουλάχιστον κειμένων προσανατολισμού από το περιοδικό Blaumachen: Η μεταβατική περίοδος της κρίσης: Η εποχή των ταραχών (τεύχος 5, 2011) και Η ανάδυση του μη-υποκειμένου (τεύχος 6, 2013). Προχωρούν, ωστόσο, και πέρα από αυτά δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα του Μαϊντάν και του Αντιμαϊντάν στην Ουκρανία συνέβαλαν σε αντίστοιχες εθνοποιητικές διαδικασίες στο δυτικό και ανατολικό κομμάτι της χώρας. Σε αντίθεση με «ρεαλιστικές» αναλύσεις που φετιχοποιούν το κράτος ως αδιαφανές μαύρο κουτί, έγινε μια προσπάθεια να καταδειχθεί ότι δεν υπάρχουν μονοσήμαντα κράτη, αλλά κράτη με κοινωνίες πολιτών, με κοινωνικές αντιφάσεις, με οικονομικούς και κοινωνικούς αγώνες. Κράτη με ταξική πάλη.

Αυτονόητα, τα λάθη και οι παραλείψεις τους είναι μόνο δικά μας.

Η έκδοση μπορεί να βρεθεί εδώ.